… 4sec voor het einde van de vierde wedstrijd een klap krijgen en niet meer kunnen meespelen maar wel springen en aanmoedigen op de bank;

… met alle spanning en schreeuwend publiek na een steal een cruciale vrije worp raak schieten om een overtime te forceren met nog 4,5 seconde op de klok;

… in de finale shinen met mogelijk een eerder opgelopen gebroken neus;

… vrij vroeg in de finale fouled-out zijn en na heel even zwaar balen vervolgens weer voluit het team aanmoedigen;

… vallen, koelen en weer door vechten om de finale te winnen;

… drietje na drietje, drive na drive, rebound na rebound, continue doorgaan en fouten forceren;

… ziekjes, paracetamol en dan toch even de finale winnen;

… al een tijd geblesseerd zijn, doorbijten en meteen je eerste schot raken;

… de spirit en invloed op de groep om de winst niet uit het oog te verliezen;

… met z’n alle gevochten tot de laatste seconde, de filmrechten zijn al aangevraagd.

Op en naast het veld was het hechte groep. Een geweldig voorbeeld van THERE IS NO “I” IN “TEAM”. Hierin werden niet alleen de juich momenten met elkaar gedeeld, ook tegenslagen werden met en door elkaar opgevangen.

Doorzettingsvermogen, de wil om erbij te zijn én te blijven.